Dąbrowa Białostocka: prawdziwy klejnot Podlasia!

Tego szukamy w Dąbrowie Białostockiej

Przekonaj się, co kryje się pod najczęściej wyszukiwanymi frazami internautów, takimi jak: Dąbrowa Białostocka, pogoda Dąbrowa Białostocka, isokolka Dąbrowa Białostocka, spotted Dąbrowa Białostocka, praca Dąbrowa Białostocka.

Jeśli jesteś osobą, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o Dąbrowie Białostockiej, tutaj możesz przeczytać kilka słów o jej historii.

W czasach wczesnego średniowiecza te ziemie były pokryte rozległą puszcza, a na południu graniczyły z bagnistymi obszarami nad rzeką Biebrzą, stanowiącymi południową granicę zamieszkałą przez Jaćwingów - lud prusko-litewski. W XI wieku te obszary zostały włączone do Rusi Kijowskiej, a po jej rozpadzie stały się obszarem ekspansji książąt litewskich. Jednak rozwój osadnictwa na tych terenach wiązał się z kolonizacją Puszczy Nowodworskiej, rozpoczętą na początku XVI wieku. W rezultacie powstały wsie: Nowy Dwór, Chilmony, Kropiwno, a także sama Dąbrowa jako wieś królewska (w 1558 bojar Kuźma Horczakowicz oddał Dąbrowę królowi Augustowi w zamian za inne ziemie). Reformy gospodarcze Królowej Bony oraz korzystne położenie na skrzyżowaniu szlaków handlowych przyczyniły się do szybkiego rozwoju Dąbrowy, co w XVII wieku uczyniło ją osadą targową. W XVI i XVII wieku powstały również części istniejących do dzisiaj wsi na Ziemi Dąbrowskiej, takie jak Nierośno i Bagny. Dodatkowym splendorem dla tych terenów był letni dwór w Kamiennej (wsi w pobliżu Dąbrowy), należący do Piotra Wiesiołowskiego, dzierżawcy leśnictwa perstuńskiego i nowodworskiego, a później marszałka nadwornego litewskiego. To on był fundatorem kościoła św. Anny, wybudowanego w XVI wieku, który przetrwał do dziś i jest najstarszym drewnianym budynkiem na Podlasiu.

W pobliskim Różanymstoku (dawniej Krzywy Stok) osiedlił się ród Tyszkiewiczów, którzy byli fundatorami słynnego Obrazu Matki Boskiej oraz budynków klasztornych.

W 1712 r. Dąbrowa po raz pierwszy została wymieniona jako miasto. Prawa miejskie otrzymała w latach 1772-1775 dzięki staraniom Antoniego Tyzenhausa, podskarbiego litewskiego. Po III rozbiorze Polski Dąbrowa krótko znalazła się pod panowaniem pruskim i miała status miasta powiatowego. Władze miejskie sprawowali Niemcy, dla których wzniesiono protestancki kościół, później przejęty przez społeczność żydowską. Po traktacie w Tylży cały obszar białostocki przeszedł pod panowanie Rosji, co spowodowało spadek znaczenia Dąbrowy do roli małego, przygranicznego miasteczka rolniczego w powiecie sokólskim. Po powstaniu styczniowym wiele majątków na terenie obecnej gminy dąbrowskiej padło ofiarą represji i zostało przymusowo sprzedanych Rosjanom. W samej Dąbrowie ocalał jedynie majątek ziemski — Kalno, który służył jako centrala Zarządu Rybołówstwa Śródlądowego. Stawy kalniańskie zostały wykopane przez skazańców, głównie Polaków, którzy zostali skazani za swoją działalność polityczną niezgodną z interesami caratu, w tym uczestników powstań narodowych. Majątek Kalno, wraz z siedzibą administratora Klucza Kalniańskiego i czworakami, został podzielony na parcele po II wojnie światowej. W 1869 r. podjęto inicjatywę budowy nowego neogotyckiego kościoła w Dąbrowie z inicjatywy proboszcza księdza Fordona. Uroczysta konsekracja miała miejsce w 1905 r., a starą drewnianą świątynię miejscowi mieszkańcy rozebrali w ciągu jednej nocy, obawiając się, że w przeciwnym przypadku nowy kościół zostanie przekształcony przez zaborcę na cerkiew.

I wojna światowa przyniosła okupację niemiecką dla Dąbrowy i okolic. W sierpniu 1915 r., uciekając przed Niemcami, zakonnice wywiózły Cudowny Obraz Matki Boskiej Różanostockiej głęboko do Rosji, gdzie zaginął. Okres międzywojenny był dla Dąbrowy czasem powolnego, ale stałego wzrostu populacji. Powstawały liczne warsztaty rzemieślnicze, handel i ruch spółdzielczy rozwijały się. Powstały także dwa młyny napędzane silnikami oraz sześć wiatraków. W latach 20. XX wieku wznowiły działalność fabryka kaflarzy i olejarnia, a później powstał zakład mleczarski i mała fabryka cukierków. W 1936 r. w mieście działało około 110 małych warsztatów rzemieślniczych, głównie należących do ludności żydowskiej. Przed wybuchem II wojny światowej istniało ponad 80 sklepów spożywczych i mieszanych, z których większość była własnością Żydów. Oprócz kościoła katolickiego, w Dąbrowie istniały również dwie synagogi, żydowska łaźnia oraz szkoła.

Dane statystyczne dla miasta Dąbrowa Białostocka

W pobliskim Różanymstoku, istniała również rozwijająca się instytucja edukacyjna. W dniu 8 listopada 1922 r., na zaproszenie Ojców Salezjanów, przybyły tam Siostry Salezjanki. Ich celem było prowadzenie działalności edukacyjnej dla młodzieży żeńskiej oraz założenie Domu Sierot. Siostry Salezjanki prowadziły również Szkołę Podstawową, do której początkowo uczęszczały dzieci z pobliskich okolic oraz sierocińca, a później także z różnych części Polski. Natomiast Salezjanie zajmowali się edukacją młodzieży męskiej.

We wrześniu 1939 r. Dąbrowa Białostocka została zajęta przez siły radzieckie. Młodzi ludzie byli przymusowo wcielani do Armii Czerwonej, a miejscową ludność zmuszono do budowy linii bunkrów wzdłuż Biebrzy, które należały do tzw. Grodzieńskiego i Osowieckiego Rejonu Umocnionego. Dodatkowo, mieszkańców Dąbrowy przymuszano do wywózki do łagrów w głębi Rosji. 22 czerwca 1941 r. Niemcy wkroczyli na te tereny i prawie całkowicie spalili Dąbrowę. Podczas okupacji niemieckiej liczna społeczność żydowska w Dąbrowie padła ofiarą zagłady. Niemcy utworzyli dla nich getto w budynku obecnego kina i młyna, a następnie wykorzystali osadzonych Żydów do budowy szosy Sokółka-Dąbrowa. Po likwidacji getta ludność żydowską przewieziono najpierw do Suchowoli, a potem do obozu zagłady w Treblince. Niemcy planowali dłuższe pozostanie na tych ziemiach, czego świadectwem jest fakt, że zamierzali nazwać Dąbrowę Gartenstadt, czyli Miastem Ogród. Pod niemieckim terrorem powstał ruch oporu, w którym wielu młodych ludzi wstąpiło do Armii Krajowej. Ostatecznie, w lipcu 1944 r., oddziały Armii Czerwonej pokonały Niemców i wyzwoliły te tereny. W czasie II wojny światowej liczni mieszkańcy Dąbrowy i okolic aktywnie walczyli. Wyjątkową chwałą okrył się gen. Nikodem Sulik, którego grób znajduje się obok zabytkowego kościoła w Kamiennej Starej.

Wojenne zniszczenia i straty ludności spowodowały, że w 1950 r. Dąbrowa utraciła prawa miejskie. W 1956 r. powiat został utworzony w Dąbrowie. Przywrócenie praw miejskich miało miejsce w 1965 r. W latach 60. i 70. nastąpił szybki rozwój miasta. Powstało wiele zakładów produkcyjnych, które zatrudniały nie tylko mieszkańców Dąbrowy, ale także okolicznych miejscowości. Na terenie gminy powstały ośrodki zdrowia, szpital, szkoły średnie i zawodowe. Po reformie administracyjnej Dąbrowa, jako gmina, znalazła się w województwie białostockim. Rok 1989 przyniósł zmiany, które dotknęły również Dąbrowę. Wieleprzedsiębiorstw zaczęło upadać, a handel zaczął rozwijać się jako główna działalność. Kolejna reforma administracyjna w 1997 r. wprowadziła nowy podział kraju, w wyniku którego Dąbrowa stała się częścią powiatu sokólskiego w województwie podlaskim.

Sięgnij do Twojego Miasta po więcej bieżących informacji (również pogodowych).